Elk pad dat de toekomstige mogelijkheden beperkt kan een levensgevaarlijke val worden. Mensen zoeken zich geen weg door een doolhof; ze overzien een enorme horizon die is gevuld met unieke mogelijkheden. Het beperkte uitzicht van de doolhof mag alleen betrekking hebben op schepsels die hun neus in het zand begraven. Geslachtelijk voortgebrachte uniekheid en verschillen zijn de levensbescherming van de soort.

Het Ruimte gilde-handboek

A

'Waarom voel ik geen verdriet?' Alia richtte de vraag tot het plafond van haar kleine audiA

Het middaguur was bijna aangebroken. De zon scheen brandend in de pan waarin de stad was gebouwd.

Alia sloeg haar ogen neer naar Buer Argaves, voormalig bewoner van Tabr en nu adjudant van Zia die de Tempelwachters leidde. Argaves had het nieuws gebracht dat Javid en Idaho dood waren. Een hele meute pluimstrijkers, adjudanten en wachters kwam met hem mee naar binnen en meer verdrongen zich buiten in de gang waardoor duidelijk was dat ze de boodschap die Argaves bracht al kenden.

Slecht nieuws deed op Arrakis snel de ronde.

Hij was een kleine man, deze Argaves, met voor een Vrijman een rond gezicht, bijna kinderlijk, zo rond. Hij was er een van de nieuwe soort die waterrijk was geworden. Alia zag hem alsof hij in twee beelden was gesplitst: een met een ernstig gezicht, ondoorzichtige indigokleurige ogen en een bezorgde trek om de mond, het andere beeld wellustig en kwetsbaar, opwindend kwetsbaar. Vooral zijn dikke lippen bevielen haar goed.

Hoewel het nog geen middag was, voelde Alia iets dat op zonsondergang duidde in de geschokte stilte om haar heen.

Idaho had bij zonsondergang moeten sterven, dacht ze bij zichzelf.

'Hoe komt het, Buer, dat jij dit nieuws brengt?' vroeg ze en ze zag de vlugge waakzame trek die over zijn gezicht gleed.

Argaves probeerde te slikken en sprak met een stem die zo schor klonk dat het nauwelijks meer dan fluisteren was. 'Ik ging met Javid mee, weet u nog? En toen... Stilgar stuurde me naar u toe, hij zei dat ik u moest zeggen dat ik zijn laatste gehoorzaamheid meebracht.'

'Laatste gehoorzaamheid,' herhaalde ze. 'Wat bedoelde hij daarmee?'

'Ik weet het niet, Vrouwe Alia,' zei hij smekend.

'Leg me nog eens uit wat je zag,' beval ze en ze verwonderde zich erover dat haar huid zo koud aanvoelde.

'Ik zag...' Hij knikte zenuwachtig met zijn hoofd en keek naar de grond voor Alia's voeten. 'Ik zag de Heilige Levensgezel dood op de vloer liggen in de hoofdgang en Javid lag daar dichtbij dood in een zijgang. De vrouwen waren al bezig ze klaar te maken voor Huanui.'

'En Stilgar liet je bij dit tafereel roepen?'

'Dat is waar, Vrouwe. Stilgar liet me roepen. Hij zond Modibo, de Gebochelde, zijn vestboodschapper. Modibo waarschuwde me niet. Hij vertelde me alleen dat Stilgar me nodig had.'

'En je zag het lichaam van mijn echtgenoot daar op de vloer?'

Hij keek haar even schichtig aan en richtte zijn aandacht weer op de grond voor haar voet alvorens te knikken. 'Ja, Vrouwe. En Javid lag daar dichtbij dood. Stilgar vertelde me... vertelde me dat de Heilige Levensgezel Javid had gedood.'

'En mijn echtgenoot, jij zegt dat Stilgara'

'Hij zei het tegen me met zijn eigen mond, Vrouwe. Stilgar zei dat hij dit had gedaan. Hij zei dat de Heilige Levensgezel zijn razernij had uitgelokt.'

'Razernij,' herhaalde Alia. 'Hoe gebeurde dat?'

'Dat zei hij niet. Niemand zei het. Ik vroeg het en niemand zei iets.'

'En toen werd je met dit nieuws naar mij toegestuurd?' 'Ja Vrouwe.'

'Was er niets dat je kon doen?'

Argaves likte zijn lippen af en zei toen: 'Stilgar droeg het me op, Vrouwe. Ik was in zijn vest.'

'Ik begrijp het. En jij hebt Stilgar altijd gehoorzaamd.' 'Altijd, Vrouwe, tot hij me van mijn verplichting ontsloeg.' 'Toen je hierheen werd gestuurd om mij te dienen, bedoel je?' 'Ik gehoorzaam nu alleen u, Vrouwe.'

'Is dat waar? Zeg eens, Buer, als ik je nu zou opdragen Stilgar, je oude Naib, te doden, zou je het dan doen?'

Hij bleef haar met toenemende vastberadenheid aankijken. 'Als u me dat opdroeg, Vrouwe.'

A

'Ik draag het je op. Heb je er enig idee van waar hij heen is?'

'De woestijn in; dat is alles wat ik weet, Vrouwe.'

'Hoeveel mannen heeft hij meegenomen?'

'Misschien de helft van alle dienstdoende mannen.'

'En Ghanima en Irulan zijn met hem mee?'

'Ja, Vrouwe. De mensen die vertrokken zijn belast met hun vrouwen, hun kinderen en hun bagage. Stilgar stelde iedereen voor de keusamet hem meegaan of van zijn verplichtingen ontslagen te worden. Velen verkozen ontslagen te worden. Zij zullen een nieuwe Naib kiezen.'

aIk zal hun nieuwe Naib kiezen. En dat zal jij zijn, Buer Argaves, op de dag dat jij me Stilgars kop brengt.'

Selectie door middel van strijd was voor Argaves aanvaardbaar. Het was een Vrijmans gebruik. Hij zei: 'Zoals u beveelt, Vrouwe. Over welke middelen kan ika'

'Bespreek dat met Zia. Ik kan je niet veel thopters geven voor de speuractie. Die zijn elders nodig. Maar je zult genoeg krijgslieden krijgen. Stilgar heeft zijn eer bezoedeld. Velen zullen graag met jou dienen.'

'Dan ga ik meteen aan de slag, Vrouwe.'

'Wacht!' Ze bekeek hem een ogenblik terwijl ze overdacht wie ze kon meesturen om op dit kwetsbare kind te passen. Hij zou goed in de gaten gehouden moeten worden tot hij zichzelf bewezen had. Zia zou wel weten wie ze moest sturen.

'Kan ik niet gaan, Vrouwe?'

'Je kunt niet gaan. Ik moet je onder vier ogen spreken om langdurig jouw plannen om Stilgar gevangen te nemen te bepraten.' Ze sloeg een hand voor haar gezicht. 'Ik zal niet treuren tot je mijn wraak hebt uitgevoerd. Geef me een paar minuten om tot mezelf te komen.' Ze liet haar hand zakken. 'Een van mijn bedienden zal je de weg wijzen.' Ze maakte een subtiel handgebaar tegen een van haar bedienden en fluisterde tegen Shalus, haar nieuwe kamervrouwe: 'Laat hem wassen en parfumeren voor je hem brengt, hij stinkt naar worm.'

'Ja meesteres.'

Toen draaide Alia zich om, verdriet veinzend dat ze niet voelde en ze vluchtte naar haar eigen kamers. Daar in haar slaapkamer sloeg ze met een klap de deur dicht en stampte met haar voet.

Die verdomde Duncan! Waarom? Waarom? Waarom?

Ze voelde aan dat Idaho het moedwillig had uitgelokt. Hij had Javid gedood en Stilgar geprovoceerd. Dat betekende dat hij het wist van Javid. De hele zaak moest worden opgevat als een boodschap van Duncan Idaho, een laatste gebaar.

Weer stampte ze met haar voet en nog eens terwijl ze woedend door de slaapkamer beende.

V er dommel Verdomme! Verdomme!

Stilgar overgelopen naar de opstandelingen en Ghanima met hem. Irulan ook.

Laat ze allemaal verrekken!

Haar stampende voet trof een pijnlijk obstakel toen hij op een metalen voorwerp terechtkwam. De pijn ontlokte haar een kreet en ze tuurde omlaag om te zien dat ze haar voet had bezeerd aan een metalen gesp. Ze greep hem van de grond en toen ze hem op haar hand zag liggen bleef ze als bevroren staan. Het was een oude gesp, een van de oorspronkelijke zilver-met-platina exemplaren van Caladan die oorspronkelijk door Hertog Leto Atreides i aan zijn zwaardmeester, Duncan Idaho cadeau waren gedaan. Ze had Duncan deze gesp heel vaak zien dragen. En hij had hem hier achtergelaten.

Alia's vingers omklemden krampachtig de gesp. Idaho had hem hier achtergelaten toen... toen...

De tranen sprongen uit haar ogen, eruit geperst ondanks de grote Vrijmanse conditionering. Haar mond vertrok tot een bevroren grijns en ze voelde in haar schedel de oude strijd beginnen die zich uitstrekte tot in haar vingertoppen en haar tenen. Ze had het gevoel dat ze twee mensen was geworden. EA(c)n bekeek deze verkramping van het lichaam met verbazing. De ander wilde zich overgeven aan een enorme pijn die zich door haar borst verspreidde. De tranen stroomden nu onbelemmerd uit haar ogen en de Verbaasde Mens in haar vroeg op ruziA

Maar niets kon de tranen tegenhouden en ze voelde de pijn die door haar borst vlamde toen die haar lichaam beroerde en haar op het bed smeet.

Nog steeds vroeg iets vanuit die diepe verbazing: 'Wie huilt daar? Wie is dat...'